Art.1 - Konstytucja

 

Centrum Ochotników Cierpienia (COC) jest stowarzyszeniem diecezjalnym, skonfederowanym na   szczeblu krajowym i międzynarodowym z publiczną  konfederacją o nazwie „Konfederacja Cichych Pracowników Krzyża i Centrum Ochotników Cierpienia” (KPK, kan. 313). W jego skład wchodzą wierni, należący do sekcji świeckich (Ochotnicy Cierpienia, Bracia i Siostry Chorych) oraz duchownych (Maryjna Liga Kapłanów), którzy pragną prowadzić wspólne dzieło apostolskie.

 

Art. 2 - Cele

 

Centrum Ochotników Cierpienia realizuje charyzmatyczną wizję Księdza prałata Novarese, według której cierpienie  złożone  w  ofierze przez człowieka  chorego  jest  uczestnictwem  w  paschalnym misterium Chrystusa 

i czyni go apostołem, to znaczy przykładem i proroczym znakiem pomagającym odkryć wartość wszelkich form cierpienia obecnych w ludzkim życiu.

 

Realizując swoje cele, Centrum Ochotników Cierpienia podejmuje wezwanie do modlitwy i pokuty, stanowiące element duchowości maryjnej, która odwołuje się objawień w Lourdes i Fatimie; uznaje przy tym, że są to dla stowarzyszenia miejsca i objawienia charyzmatyczne.

 

Wszyscy członkowie (Ochotnicy Cierpienia, Bracia Chorych, Maryjna Liga Kapłanów) odgrywają rolę aktywnych podmiotów, ofiarowując swoje życie duchowe oraz działalność, która jest jego konsekwencją, jako dar i bogactwo dla Kościoła i społeczeństwa.

 

Stowarzyszenie realizuje swoje cele przede wszystkim poprzez działalność rozległej i rozbudowanej sieci małych grup („grup przewodnich”).

 

Stowarzyszenie przeprowadza  ćwiczenia  duchowe  (rekolekcje), organizuje  konferencje  studyjne, zjazdy 

i pielgrzymki, prowadzi działalność wydawniczą, formacyjną, rekreacyjną, rehabilitacyjną i społeczno - kulturalną oraz podejmuje wszelkie inne inicjatywy, które mogą przyczynić się do promocji osób cierpiących. Celem COC nie jest osiągnięcie zysku.

 

Art. 3 - Założenia pastoralne

 

Metodologia pastoralna COC polega na „obecności towarzyszącej” i prowadzącej do zbawienia, opisanej w ewangelicznej relacji o uczniach z Emaus (Łk 24, 13-35). Założyciel, prał. Luigi Novarese, uznał tę obecność za szczególną misję ludzi cierpiących: „docierać do chorego przez chorego z pomocą zdrowego brata”.

Orędzie Maryi z Lourdes i Fatimy pozwala w nowy i oryginalny sposób odczytać tę obecność jako pewien styl duszpasterski i zasadę apostolstwa. Niepokalana Dziewica wchodzi bowiem w życie człowieka respektując indywidualną historię każdej osoby i przynaglając ją do przezwyciężenia trudności, poczucia klęski i frustracji.

Najważniejszym oparciem dla tej ewangelizującej obecności, środowiskiem formacji i integralnego rozwoju jest grupa przewodnia , do której należy każdy członek stowarzyszenia i którego celem jest wspomaganie „integralnego  procesu  promocyjnego,  który  polega  na  aktywnym   włączaniu  się  w  życie   Kościoła,  rodziny 

i społeczeństwa”.

 

Zgodnie z nauczaniem Soboru Watykańskiego II COC prowadzi pracę apostolską na płaszczyźnie indywidualnej przez świadectwo słowa i życia, składane przez osoby świadome swojej misji prorockiej, kapłańskiej i królewskiej; na płaszczyźnie grupy, czyni to zachęcając Ochotników Cierpienia oraz Braci i Siostry Chorych do wspomagania się nawzajem i do zespołowego szerzenia naszego orędzia wśród wszystkich cierpiących; na płaszczyźnie Kościoła lokalnego - zachęcając pojedyncze osoby i grupy przewodnie do włączenia się w pracę duszpasterską.