W maju 1947r. powstało „Centrum Ochotników Cierpienia”,

uznane  w 1960r. przez papieża Jana XXIII.

Centrum Ochotników Cierpienia prowadzi apostolat wśród chorych, realizując wizję ks. Luigi Novarese.

Pragnął on, by człowiek chory odkrył wartość swojego cierpienia

i składał go w ofierze za bliźnich, Kościół i świat, współuczestnicząc

w ten sposób w misterium Męki Chrystusa.

Dzięki temu chory staje się apostołem wśród cierpiących i pomaga im odkryć sens cierpienia.

 

Żyjąc w jedności z Maryją, członkowie Centrum odpowiadają

na Jej wezwanie do modlitwy skierowane podczas objawień w Lourdes

i Fatimie. Działają zgodnie z zasadą „ do chorego przez chorego”.

Sam człowiek cierpiący miał stać się apostołem. Gdy chory dzięki spotkaniu

z Chrystusem odkryje sens swojego doświadczenia choroby, samotności

i odrzucenia staje się szczególnie wiarygodnym głosicielem Ewangelii

dla będących w podobnej sytuacji i nadal czujących się bezużytecznymi

i zagubionymi.

 

Apostolat, polegający na cierpliwym towarzyszeniu choremu

w stopniowej akceptacji swojego życia i na zachęceniu do złożenia go

w ofierze, musi opierać się na fundamencie spotkania „człowiek

z człowiekiem”, na przyjaźni i nieustannym kontakcie

z cierpiącym.

 

Duchowość Centrum Ochotników Cierpienia została ukształtowana

na podstawie ewangelicznej sceny współobecności przy umierającym

na krzyżu Chrystusie (J 19,25-27)  oraz wezwania Najświętszej Panny

z Lourdes i Fatimy do modlitwy i pokuty.